EDWARD HENRY WESTON'S BLACK AND WHITE PHOTOGRAPHY

Abstract

Edward Henry Weston (1886-1958) is one of the greatest American Black and White photographers during Modern Art period. His pictorial and straight photography style was phenomenal especially his still life photography. He believed that “The camera should be used for a recording of life, for rendering the very substance and quintessence of the thing itself, whether it be polished steel or palpitating flesh.” Therefore, each of his work was carefully process to capture the essence of the objects. His tonal of lighting technique complimented the form to the perfection. He transformed an ordinary into extraordinary through his artistic viewfinder.

Art for art's sake is a slogan meaning that the beauty of the fine arts is reason enough for pursuing them that art does not have to serve purpose taken from politics, religion, economics, and so on. Assume art form in modern art of Weston’s photography. In 1930, Weston transformed green peppers into beautiful, curved sculptures that no one had ever seen in that way before. In front of Weston’s lens, simple vegetables became sensual objects and a new form of fine art.

เอ็ดเวิร์ด เฮนรี เวสตัน (Edward Henry Weston, 1886-1958) เป็นช่างภาพชาวอเมริกันที่มี ผลงานภาพถ่ายขาวดำโดดเด่นมากมายในยุคโมเดิร์นอาร์ตของอเมริกาทั้งในสไตล์พิคทอเรียล และสเตรทโฟโต้ กราฟีโดยเฉพาะอย่างยิ่งภาพถ่ายหุ่นนิ่งของเวสตันที่มีแสงเงาสมบูรณ์แบบ จนสามารถทำให้สิ่งของธรรมดาที่ พบได้ในชีวิตประจำวันกลายเป็นรูปทรงทางศิลปะที่น่าประทับใจตามแนวความเชื่อของเวสตันที่ว่า “เราควรใช้ กล้องบันทึกภาพทุกสิ่ง อย่างตรงไปตรงมาตามแบบที่มันเป็น ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นสิ่งมีชีวิตหรือโลหะก็ตาม”

เวสตันได้ถ่ายภาพที่สำคัญอย่างยิ่งไว้หลายภาพ และภาพผลงานเหล่านั้นก็ได้ช่วยทำให้เราเห็นทิศทาง ของการก่อตัวของศิลปะสมัยใหม่ได้อย่างชัดเจนยิ่งขึ้นศิลปะสมัยใหม่ที่เชื่อว่าศิลปะเพื่อศิลปะรูปทรงทางศิลปะมากกว่าการให้ความหมายหรือการใช้ศิลปะเป็นเครื่องมือในการถ่ายทอดเรื่องราวทางศาสนา เศรษฐกิจ สังคม หรือแม้การใช้ศิลปะเพื่อเป็นสื่อทางการเมืองอย่างที่ผ่านมา โดยภาพที่ทำหน้าที่นั้นอย่างเห็นได้ชัดก็คือภาพ พริกหยวกหมายเลข 30 ที่เวสตันได้ถ่ายไว้เมื่อปี 1930 เป็นภาพที่ทำให้คนดูเข้าถึงแก่นแท้ของศิลปะสมัยใหม่ ได้อย่างแท้จริง ละทิ้งความหมายความสำคัญของสิ่งที่เห็นตรงหน้า แล้วกลับมาพิจารณาถึงองค์ประกอบทาง ศิลปะอย่างเส้น รูปร่าง รูปทาง น้ำหนักของแสง มิติของภาพ ความงามอย่างประติมากรรมชั้นครูที่ถูกถ่ายทอด ผ่านรูปทรงธรรมชาติผสานกับการถ่ายทอดอย่างตรงไปตรงมาของภาพถ่ายที่ทำให้เราได้ชื่นชมความงามอย่างที่เวสตันจิตนาการไว้ได้